ស្ដេចទ្រង់មានព្រះបន្ទូលហៅនាហ្មឺនធំម្នាក់ ឲ្យចូលមកគាល់ ។ មកដល់ទ្រង់បង្គាប់ឲ្យនាហ្មឺននោះ ចេញទៅធ្វើរោងសង់សាលាបុណ្យនៅត្រើយស្ទឹងម្ខាង ។ ឯស្ទឹងនោះ មានស្ពានសួរឆ្លងទេ ។ នាហ្មឺននោះ ទៅធ្វើរោងសង់សាលារួចស្រេចវិលមកក្រាបទូលស្ដេច ៗ ទ្រង់ឲ្យរៀបភ្ញីផ្កា ស្លាម្លូ គ្រប់បរិក្ខារ ជារណ្ដាប់បុណ្យ ហើយស្ដេចយាងចេញកាន់ចុងព្រះរាជរោង ដោយជួនជុំមន្ត្រីតូចធំហែស្ដេចយាងចូលរោងបុណ្យ ។ ឯបុរសនោះ ឮថាស្ដេចធ្វើបុណ្យដូច្នោះ ក៏មានសេចក្ដីត្រកអរ ដោយចង់ដឹងថា «ក្នុងនគរនោះ មានស្ត្រីពិត-ម្ដាយពិត-ឪពុកពិត ឬទេ? » ហើយបុរសនោះដើរទៅនៅក្រោមស្ពាន ធ្វើជាអង្គុយស្ទូចត្រី ។ ស្ដេចទ្រង់យាងទៅឯសាលាបុណ្យមុនគេ នៅតែអស់អ្នកនិងព្រះរាជបុត្រីស្ដេច ។ ដល់វេលារសៀល អស់អ្នកនិងព្រះរាជបុត្រីស្ដេចនោះ ក៏រៀបខ្លួននឹងទៅចូលរោងបុណ្យ ។
ឯព្រះរាជបុត្រីស្ដេចនោះ កំព្រា ពុំមានព្រះមាតា ៗ ក្ស័យព្រះជន្មចោលនាង តាំងអំពីតូចម្ល៉េះ លុះអស់អ្នកនិងពួកស្រីស្នំក្រមការឆ្លងស្ពានហួសអស់ទៅ នៅតែព្រះរាជបុត្រីកំព្រាជាក្រោយគេ ដល់នាងយាងទៅដល់ស្ពាន នាងទតទៅ ឃើញបុរសកម្សត់អង្គុយស្ទូចត្រីនៅក្រោមស្ពាននាងឈប់ ពុំហ៊ានយាងហួសទៅ, អស់ពួកស្រីបរិវារសួរថា «ម្ចាស់ ដូចម្ដេចបានជាឈប់?» ។ ទើបនាងមានព្រះបន្ទូលសវនីយ៍ប្រាប់ទៅអស់ពួកស្រីៗថា «បានជាខ្ញុំឈប់ត្បិតមានបុរសម្នាក់នៅអង្គុយក្រោមស្ពាន ទៅដូចម្ដេចនឹងបាន!» ។ អស់ស្រីសាវឡិកថា «ម្ចាស់យាងទៅ! មិនអីទេ! ខ្លាចថ្វី! មនុស្សកម្សត់ដូចមនុស្សឆ្កួត» ។ នាងឆ្លើយឡើងថា «កុំស្រដីដូច្នោះ មិនត្រូវទេ ធម្មតាគេជាប្រុស ទុកជាគេឆ្កួតព្រើលល្ងង់ខ្លៅដូចម្ដេច ក៏យើងជាស្រីមិនត្រូវដើររំលងក្បាលគេទេ!» ។ អស់ពួកស្រីៗវាស្ដីឲ្យថា «នៃអ្នកកំឡោះអង្គុយស្ទូចត្រីក្រោមស្ពាន! ដើរចេញ! ម្ចាស់យើងយាងទៅធ្វើបុណ្យ» ។
No comments:
Post a Comment